De geschiedenis van pro-worstelen en de LBGT-gemeenschap is op zijn best geruit. Personages als Goldust en Gorgeous George bespotten homoseksuelen, en onlangs was Vince McMahon van plan om van James Ellsworth een transseksueel personage te maken totdat anderen in het management hem van het tegendeel overtuigden.
Worstelen was, net als veel andere vormen van Amerikaans entertainment, oorspronkelijk bedoeld voor een bijna uitsluitend blank, heteronormatief publiek. Het duurde tot het begin van de jaren negentig toen een grote promotie -- WCW -- uiteindelijk een Afro-Amerikaanse kampioen kroonde. Die kampioen was Ron Simmons.
Vertegenwoordiging is belangrijk, en hoewel Japanse en andere nationaliteiten vertegenwoordigd waren in de wereld van het pro-worstelen, werden ze vaak gereduceerd tot stereotypen of schurken. Shinsuke Nakamura is een grote stap voorwaarts in de manier waarop buitenlandse worstelaars worden geportretteerd.
Maar hoe zit het met de LBGT-gemeenschap? Ze zijn het meest belachelijk gemaakt. Er is echter een ommekeer in de samenleving geweest en pro-worstelen is meer in overeenstemming geraakt met de culturele tijdgeest. Hier zijn vijf bemoedigende signalen dat het beter gaat met de LGBT-gemeenschap.
#5 Sonya Deville en Darren Young
Hoewel de WWE al lang homoseksuelen in dienst heeft -- onze volgende dia zal daarover gaan -- is er een ongeschreven regel over de Superstar die in de kast blijft. Met openlijk homoseksuele Superstars Darren Young en Sonya Deville heeft de WWE bewezen dat het een verandering is om met de tijd mee te gaan.
Het feit dat zowel Young als Deville hun seksualiteit niet gebruiken als onderdeel van hun in-ring persona doet weinig af aan deze prestatie van de WWE; Finn Balor is tenslotte niet echt een demon, en The Undertaker is niet echt dood.
vijftien DE VOLGENDE
