Ik twijfel er niet aan dat elke levende persoon een verlangen heeft om zin in zijn leven te vinden, maar zoeken zij - en JIJ - helemaal op de verkeerde plaats? En staart het antwoord ons in het gezicht?
Zoals degenen onder jullie die mijn zelfhulpverhaal hebben gelezen, zullen weten, ben ik een grote fan van het werk van psychiater Viktor Frankl en zijn focus op het vinden van betekenis als een manier om met de ups en downs van het leven om te gaan. Inderdaad, ik kan het niet helpen dat ik betekenis, of een gebrek daaraan, zie in de overtuigingen en acties van mensen, zowel in mijn leven als in de rest van de wereld.
hoe een gesprek gaande te houden
Maar de zoektocht naar betekenis is er vaak een waar mensen mee worstelen, omdat het niet meteen duidelijk is waar men moet zoeken om het te vinden. Sommige mensen kijken naar rijkdom, anderen naar macht, anderen naar het koste wat het kost plezier na te jagen, en sommigen geven het gewoon helemaal op.
Klinkt dit u bekend in de oren?
Mens-zijn verwijst altijd naar en is gericht op iets of iemand, anders dan op jezelf - of het nu een betekenis is om te vervullen of een andere mens om te ontmoeten.
Frankl, een overlevende van verschillende nazi-concentratiekampen, suggereerde dat de betekenis uit twee primaire bronnen komt:
- De liefde voor en van een ander.
- Een oorzaak die groter is dan jezelf.
Ik ga hier beargumenteren dat de tweede hiervan gewoon een uitbreiding is van de eerste en dat, op wat voor manier dan ook een doel in je leven , het zal altijd terugkomen op de liefde tussen jou en andere geesten.
Wat is precies een oorzaak die groter is dan uzelf?
Wanneer Frankl het heeft over een zaak waarin je betekenis kunt ontdekken, geloof ik dat hij verwijst naar een passie of energie waarmee je probeert verander de wereld ten goede Hij concludeerde dat een dergelijke oorzaak buiten uw eigen leven moet liggen, met andere woorden, u kunt uw succes of geluk niet het doel van uw daden maken.
Succes kan, net als geluk, niet worden nagestreefd, het moet volgen.
Hij noemde deze zelftranscendentie, wat letterlijk betekent voorbij het zelf. Deze hypothese druist in tegen de opvattingen van veel andere grote denkers - zoals Freud en Nietzsche - die suggereren dat de kernroute naar menselijk geluk en betekenis loopt via interne bezigheden zoals plezier en macht.
Voorbeelden hiervan zijn traditionele goede doelen, zoals het helpen verlichten van armoede, het genezen van zieken, het voorkomen van ziekten of het onderwijzen van jongeren. Of het kunnen zaken zijn zoals het voorkomen van aantasting van het milieu, het onder de aandacht brengen van politieke corruptie, of zelfs het ontwaken van mensen in de samenleving en het creëren van een echte gemeenschap.
Hoe het ook zij, het einddoel van iemands betrokkenheid bij de zaak mag niet de eigen betekenis zijn.
Wacht even, dus je zegt dat ik betekenis kan vinden door mezelf aan een doel te geven, maar dat ik mezelf niet aan een doel kan geven op basis van het feit dat het me betekenis zal geven?
Ja, dat is precies wat ik en Frankl zeggen. Je kunt niet simpelweg een oorzaak vinden, eraan deelnemen en verwachten dat je leven overspoeld zal worden met vreugde en betekenis. Je moet bereid zijn om offers te brengen voor de zaak, je moet een echte passie ervoor, en je mag er niets voor terug verwachten.
hoe snel worden mensen verliefd
Alleen dan kan de betekenis een pad naar jou vinden.
Misschien vind je dit ook leuk (artikel gaat hieronder verder):
- 4 soorten mensen die het meest waarschijnlijk een existentiële crisis zullen doormaken
- Existentiële depressie: hoe u uw gevoelens van zinloosheid kunt verslaan
- 9 manieren waarop de moderne samenleving een existentieel vacuüm veroorzaakt
- Hoe de existentiële crisisval te vermijden in tijden van persoonlijke groei
Toewijding aan een doel is gewoon vermomde liefde
Mijn argument is dan dit: aan welke zaak je je ook toewijdt, de reden daarvoor komt altijd terug op de liefde die je voor een ander hebt. Maar zoals ik probeerde duidelijk te maken met mijn nadruk hierboven, is deze liefde tussen jou en andere geesten, niet noodzakelijk tussen jou en andere mensen.
Ja, veel oorzaken zijn gericht op het welzijn van andere mensen, maar er zijn er evenveel, zo niet meer, die zich richten op andere levensvormen. De liefde die men kan tonen voor de wijdere natuurlijke wereld is niet minder groot dan die wij aan elkaar kunnen tonen.
(Ik wil er ook op wijzen dat religieuze doelen of andere dan die met rijken buiten deze wereld te maken hebben, ook geldige portalen naar betekenis zijn als ze gebaseerd zijn op liefde.)
Dus of je nu werkt aan het bouwen van scholen voor arme kinderen in ontwikkelingslanden of vecht om de essentiële mariene ecosystemen in onze zeeën te beschermen, je toont een liefde voor geesten die je eigen overstijgen.
Liefde is het hoogste doel waarnaar de mens kan streven.
Viktor Frankl geloofde dat de kracht van liefde om betekenis te geven aan ons leven ondefinieerbaar groot was en ik ben het van harte met hem eens. Het ontdekken van die geest waaraan je je volledige liefde kunt geven, is de sleutel tot een vervullend bestaan.
Dus dit roept de vraag op:
Moeten we ons afvragen 'wie' niet 'wat' is de zin van het leven?
